ناگفته های دل های خسته

وقتی یاد بگیری چشمانت را به کبوترها ببخشی ، نگاهت در دور دست ها تنها نخواهد ماند . 

اما مهم این است که ما آدم ها بلد نیستیم چشمان مان را به کبوتر خسته دلی بدهیم 

که ساعت ها بدون هدف ، پرواز را در عمق هوای مه آلود زمان تجربه کرده است . 

چه خوب بود اگر کبوتری نگران ما بود و دلواپسی اش را از تنهایی مان دریغ نمی کرد .

روزگاری است که آدم ها حاضر نیستند نگران کسی باشند . نمی دانم چرا

همه زود فراموش می شوند؟ نه تنها آدم ها که حتی نوشته ها و کلمات ، حتی ... .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: